Alice Cooper

Para variar, algo escrito en galego. Síntoo polos que me ledes e non o entendedes, pero non podo traducir algo da súa lingua orixinal, pois os meus sentimentos estaban en galego cando os expresei aquí. 

Tumbada sobre a cama, a xove non oíu soar o teléfono cando lle enviaron a décima mensaxe. Os seus oídos, o seu espírito, todo estaba descansando sobre a música de Alice Cooper, a un volume o suficientemente alto como para calar todos os gritos da súa cabeza. Revolveuse un pouco e o pedazo de cristal que estaba ó seu carón caeu o chan, esnaquizándose por completo. Observou os fragmentos e, sen dubidar nin un só segundo pola dor, recolleunos e tirounos á papeleira, tendo coidado de tapalos cuns vellos apuntes para que ninguén observara o vermello que os tinguira. Sentou de novo na cama e contemplou, unha vez máis, as palabras que, gravadas coma feridas, descansaban nos seus antebrazos. Aquela letanía pertencía a anos atrás, mais seguía presente no seu día a día e, agora, no seu sangue misturado co lixo. Tras uns segundos de indecisión, colleu o móbil e parouse a ver quen raio lle falaba con tanto ímpetu. Eran notificacións de comentarios nos seus poemas. Notou a bile na boca e a pantalla tremaba polo seu pulso de oito na escala Ritcher, arriscárase moito ó publicar os seus sentimentos na rede, e agora temía que os comentarios neles se volveran en novas cicatrices nas súas bonecas. Lentamente, leunos un a un, ata que chegou a unha mensaxe nunha rede social na que, ademais de darlle a noraboa pola súa creación poética, convidábana a pasarse por unha quedada de poetas dentro duns días. O principio negouse, tiña certos asuntos que arranxar e non lle daría tempo, sen embargo, chegada á hora o sábado, non puido evitar acercarse o café para coñecer a algunhas desas persoas que tanto admiraba polos seus poemas. A tarde estivo ben, entretida entre os versos e a música de tantos artistas, logrou esquecer durante unhas horas do suplicio que era vivir atrapada nese corpo e nese pasado. Cando falaron do próximo recital, non puido máis que tremer e gardar as mans baixo a mesa, pois temía volverse presa dos nervios en canto subira a un escenario. Sen embargo, unha vez máis a sorprenderon cando, ignorando o seu tímido desinterese, a apuntaron baixo unha implícita e amistosa ameaza.

Esa noite, o chegar a casa, deixou de facer arte co cristal contra as súas veas para pasar a facelo, máis que nunca, coas palabras sobre o papel.

As veces, xestos tan pequenos como esa convidación e toda a tarde, son máis que suficientes para cambiar anos e anos de costume e ancoraxe. Agora, a xove convertérase en barca e navegaba cun rumbo fixo, sen medo á que á escuma salgada corroera as súas cicatrices ata facelas desaparecer.